Pierwsze tygodnie w żłobku są dla malucha bardzo trudnym doświadczeniem. Samo rozstanie z domem jest dla niego dużym stresem. Okres adaptacji wiąże się z przystosowaniem do zupełnie nowych warunków i trybu życia. Zmiana środowiska wymaga od dziecka intensywnego uczenia się, co obciąża układ nerwowy i działa lękotwórczo. W związku z tym, w zachowaniu dziecka mogą nastąpić zmiany psychospołeczne i fizjologiczne, tj.: – zaburzenia snu (długi sen po powrocie do domu lub nagłe zrywanie się w nocy) – zaburzenia aktywności (nadmierna ruchliwość bądź brak zainteresowania otoczeniem) – brak łaknienia, wymioty, nadmierny apetyt – zaburzenia sfery emocjonalnej (płacz, lęki, wzmożony niepokój, większa potrzeba uwagi) – zaburzenia kontaktów społecznych (agresja, negatywizm) – zaburzenia wydalania (moczenie) Zachowania te mogą stanowić normalną reakcję na nową sytuację. Większość z nich sama ustanie i należy je przeczekać, dając dziecku dużo wsparcia i bliskości oraz uważnie je obserwując. Wiek żłobkowy jest również okresem, kiedy u dzieci pojawia się lęk separacyjny – dziecko obawia się porzucenia i dopiero uczy się, że mimo tego, że rodzic znika, zawsze po nie wraca. Oto kilka ważnych wskazówek, jak możecie Państwo ułatwić dziecku przejście trudnego okresu w sposób jak najbardziej łagodny: – Przed rozpoczęciem uczęszczania do żłobka dobrze jest pozostawić dziecko pod opieką innych osób niż rodzice, np. babci lub cioci oraz stwarzać możliwość kontaktu z rówieśnikami, np. na placu zabaw. Warto również wprowadzać w domu rytm dnia podobny do tego w żłobku – zbliżone pory posiłków oraz drzemki. – Rozmawiajcie z dzieckiem o zmianach, które mają nastąpić w jego życiu, opowiadając, co je czeka, tłumacząc powody rozłąki, zapewniając o swojej miłości. – Opowiadając o żłobku mówimy dziecku prawdę: będą nowi koledzy, dużo zabawek, ale trzeba tam być bez rodziców. – Jeśli podjęli Państwo decyzję o pobycie dziecka w żłobku, niech ta sprawa nie będzie przedmiotem negocjacji. Dziecko potrzebuje czytelnych i zdecydowanych komunikatów.